Birbirini kovalayan kelimeler...

Hayalinde çizdiğin tablo...tüm gerçekliğiyle karşına çıkarsa ama pek de bir uzaktaysa ne yaparsın acaba?

Dokunabilmeyi isteyip de dokunamamak nasıl bir şeydir?

Soruların bu kadar tuhaf ve zor olması, bir sonraki cümlelerini kurmanı daha da mı zorlaştırır? Yoksa zaten hep zorluklar ile başa çıkmasını bildiğinden “bunun da üstesinden gelinecektir” diyerek cesaretlendirir misin kendini?

Kendini cesaretlendirmek acaba kandırmakla da eş anlamlı mıdır? Yoksa hayatta cesaret oldukça yaşanmaya değer şeyler mi çıkacaktır karşına?

Şimdi böyle yazınca düşündüm de...karşımıza çıkan her şey ama her şey bir anlama sahip midir? Yani iki artı ikinin dört etmesi kadar kesin midir? Hiç bir şey boşuna değil midir?

“Hiç bir şey boşuna değil midir?” sorusunun cevabı, bizim hayatta neleri ıskalayıp görmezlikten gelmemizin intikam kelimesi gibi mi olur acaba?

“İntikam” diye yazınca...düşündüm de...intikam aslında çok da insana ait çok da doğal bir şey midir?

Acaba neden “şey” dedim ki? İntikamın ne olduğunu tanımlayamamanın acizliği midir oradaki “şey”?

Acizlik zayıflık mıdır? Yoksa yılların alışkanlığı ile bir davranış biçimine mi dönüşmüştür?

Peki alışkanlıklarımız da yine prensiplerimiz gibi hayattaki en büyük engellerimiz mi olmaya başlamıştır?

Engeller cesaretimizi kıran buldozerler midir? Yoksa her bir engel, çıkış kapısını gösteren işaretler midir?...görmek isteyene elbette.

Görmek ne kadar önemlidir hayatta? Her gün yüzlerce simgeyle uyarılıyorken bunların hepsini ıskalamak acemilik midir?...Yoksa acemiliklerimiz mi zamanla bizi olgunlaştıran yolların taşlarıdır?

Olgunlaşmak neye bağlıdır acaba?
Bilmem ki...neye bağlıdır?
Ama neye bağlı olmadığını çok iyi biliyorum...Yaşımıza bağlı değildir.

Bu yazı daha o kadar uzun sürer ki ben yazmaktan sıkılmasam da...okuyanı baydırmaktan korkarım...belki de çoktan baymış ve bu son satırları okumamışsınızdır bile.

Olsun her şeye rağmen yazılmıştır ya önemli olan da budur belki de.