Hayatımızın vazgeçilmezi; Listelerimiz.

Sınava girmek stres verici bir durum olsa da, sınav sonuçlarının asıldığı listeden isminizi aramak daha streslidir aslında.
İlkokuldan itibaren başlar o tuhaf ve rahatsız edici stres.

Küçücük bir insansınızdır daha ilkokuldasınızdır ve sıranıza oturduğunuzda ayaklarınız yere dahi ulaşmazken...duvarlara asılan listelerden sınav sonuçlarında isminizi ararsınız, parmak uçlarınızın en ucuna basarak.

Ama elbette bireyselliğimizin olmamasına özen gösterildiğinden olacak tıpkı bir örnek giydirmeleri gibi numaralarımızı ararız listelerde.
İsimlerimizi değil.
Zaten yoklamalarda da ismimiz yerine hep numaralarımızla yoklanmamış mıyızdır?

Listeler hep devam edecektir.
Özel okullar sınavı, Anadolu Liseleri sınavı, Fen Liseleri sınavı...vs vs derken hep yenilgilerimizi ve zaferlerimizi o listelerde arayacağızdır.
Elbette moden zamanlarda artık internet var ve bir tık mesafesinde tüm sonuçlarınız...Ama onlar da veri bankalarının listelerinden akıp gelmekte ekranlarınıza.

Listeler hiç bitmiyor...mesela şimdilerde yine listeler var. Bu sefer  ise o listelerde görünmek dahi istemiyoruz. Çünkü o listeler işten atılanların listesi. Bu sefer galiba isimler var, numaralar yok. Birey olmamız o an için gerekli sonrası ve öncesi için değil. Birey olarak yalnız kaldığınızı ve işten atıldığınızı bilmeniz en güzeli.
Bir yere ait olmadığınızın başınıza kakılmanın en duyarlı(!) yolu.

İşin tuhafı ise bu hayata geliyoruz ve yaşamaya başlıyoruz ya, aslında bir zaman dilimidir yaşadığımız ama o zaman dilimini sadece ve sadece hayatta kalabilmek için ve sadece o günü geçirebilmek için yaşamak ise hem hüzünlü hem de haksızlıktır gibime geliyor.