Gece hızlı öldürür-2

("Il cielo in una stanza", Gino Paoli)

Gündüz vakti stres ve koşturmaca dolu mesleğimin gereklerini yerine getirirken, beynimin her köşesinde Gece’nin aklımı başımdan alan sesi ve yüzü dolanıyordu.
Sürekli.

Yardımcıma duvardaki kan izinin fotoğrafını çekmesini hatırlatırken…telefonuma çaktırmadan bakıyordum…acaba mesaj var mıydı?

Elbette yoktu.
Ben çalışırken hiç bir zaman mesaj atmaz ya da aramazdı. Mesaim bittikten sonra ne yapacaksa yapardı. Gece olunca!

Fakat ben yine de bakardım mesaj gelmiş mi diye...umut dünyası.

İşimin tuhaf saatleri olması, nöbetlere kalıyor olmam elbette gecelerimi bloke ediyordu. Ama her gece Gece’siz değildim.

Yardımcım duvardaki kan izini fotoğrafladıktan sonra köşedeki kırılmış fincanın üzerindeki parmak izlerini de dikkatlice alıyordu…kanlı parmak izleri olması dikkatimi çekmişti…Kimin parmak iziydi acaba?

Gece ile ilk tanışmamız da böyle pek bir kanlı mekanda olmuştu.

O olay yerinin dışından fotoğrafları çekiyorken, biz de içeride çalışıyorduk.
Dışarı yorgun argın çıktığımda…meraklı ama kendine güvenen bakışları ile beni takip etmesi hafif içimi ürpertse de bu kadar güzel bir kadın tarafından izlenmek pek bir hoşuma gitmişti.

Zehirli Prens bu anın beni bitiren an olduğuna inanır.

O bakışlar hakikatende bir daha hiç bir zaman aklımdan çıkmadığı an olarak kalmıştır.
Şimdiye kadar gördüğüm en kanlı olay yeri olmasına rağmen aklımda sadece Gece’nin bakışlarının kalması bunun en büyük ispatıdır.

Devam edecek...