3 kısa yazı

Kurşun kalem

Kurşun kalemimizin ucunu açmak için kara tahtanın, (...kara tahta mı dedim? Çok artistik duruyor söyleyince di mi? Ama kara tahta “kara” değildi ki hiç bir zaman...aslında tuhaf bir yeşil rengindeydi.)
Neyse işte detay adamlığını bırakıp, söze devam etmeli.
O kara tahtanın hemen yanında, sınıfın tam köşesinde bir çöp kutusu dururdu. Kalemimizi açmak için o kutunun yanına gider kırt kırt kırt açardık. Kalemin ucu kırılır devam ederdik. Ta ki keskinleşinceye kadar...devam ederdik.
Bu arada sınıfa dönüp “naber?” bakışları atar, göz kırpar, selam verir dururduk. Kimilerimiz ise hocaların ardından şaklabanlıklar yaparlardı, o köşeden.
Gözünüzün önüne getirin. Sınıfın bir köşesinde bir eleman dersin ortasında “kırt kırt kırt” kalem açmakta. Zaten bu durumun komikliği galiba ders anlatılırken “zotank” diye yerinden kalkıp o kutunun yanına gitmekle başlıyor.
Öğretmenlerin bu duruma bir şey dememesi de ayrı bir komik.
Her bir şeye laf eden öğretmenlerimiz bu sıradan ama yıllar sonra tekrar düşününce komik ve orijinal harekete bir şey dememeleri ne tuhaf?

***

Parmak kaldırmadan konuşamayan çocuklar

“Parmak kaldırmadan konuşmayın”, ya da “bir ağızdan konuşmayııııın!” uyarıları ile büyümemiz bizlerde bir hayli tahribat yaratmış ki, şimdilerde yani büyüdüğümüzde(!) demek istiyorum.
Karşımızdakilerin ne demek istediğini bile dinlemez olmuşuz ve parmak kaldırmadan konuşmak vazgeçilmezimiz olmuş.

Saygılı ve sevgi dolu bireyler yerine, alınganlığı ve kabalık katsayısı bir hayli yükseklerde dolaşan insanlara dönüşmüşüz. Herkesin en büyük derdi para ve türevleri olmuş. Ha bir de güzelce sığındığımız, acımasızca ve çokca kullandığımız sıfatlarımız olmuş.
Sıfatlarımızla söz hakkı almışız.
Paramızla parmak kaldırmadan konuşulabileceğini de görmüşüz.
"Sen benim kim olduğumu biliyor musun?" sorusu ile karşımızda parmak kaldırarak konuşmaya çalışanlara hadlerini bildirmişiz.

Merak ediyorum, acaba öğretmenlerimiz bizleri bir ağızdan konuştursaydılar...parmak kaldırmadan gürültü, patırtı içinde derdimizi anlatamasaydık...ve bunun pek de iyi bir şey olmadığını görünce ve belki de anlayınca...büyüdüğümüzde bu kadar saygıyı göz ardı eden insanlara dönüşürken korkar mıydık acaba?

***

Duvarın iki tarafı

Geçenlerde trende giderken pencereden dışarısını seyrediyordum.
Hızlı hızlı geçen film kareleri gibiydi görüntüler.
Bir kare ise çok çarpıcıydı.
Görüntü mezarlıktı.
Mezarlık uzamış uzamış giderken artık bir yerde bitiyordu. Tam bittiği yerde bir duvar vardı. Duvarın ardında da bir evin bahçesi ve bahçede oynayan çocuklar.
Hem de bir sürü çocuk.
Duvarın bir tarafında hayatlar bitmişken diğer tarafında ise daha umutların yeni yeşerdiği insanlar...çocuklar vardı.
“Yaşadıkça hep umut var” sözünü hatırlıyorum.
Nerede okudum?...Kim söyledi? bilemiyorum.

Ya da diğer bir sözü hatırlıyorum.
Peru’lu sevgili Elizabeth’în dedikleri bunlar;
“Hayat kendini bitiriyor ve yaşanılan güzel anların farkında olmak lazım, hiç bir şeyi ertelemeden. Çünkü hayat kendini bitiriyor” diyor.
Kendisi bir kanser hastası ve heyecanla işinde çalışmakta...inşallah uzun yıllar da çalışmaya devam eder.
Diğer yandan duvarın ardındaki o çocuklar var ya hani oynuyorlar dedimdi. Onların saflıkları ve heyecanları da hep bizlerde de var olmalı. Çalışmakta olduğum hastanede, bakıyorum yeni doğanlara, tüm masumlukları ile başlamışlar hayata. Hemen yanlarında ki anne ve baba ve henüz durumdan pek bir haberdar olmayan küçük kardeşin heyecanı her yeri sarmış.
Hayatın...yeni bir hayatın verdiği bir heyecan bu.
Umutlar da böyle bence yeni hayatlar gibi çok şey vaad ediyor.

Bir de şu var tabii ki, o sözünü ettiğim duvarın her iki tarafını bilerek yaşamak galiba en önemlisi.