Hep aynı olsun, olur mu?

Alışılanın dışına çıkıldığında anında tepki gösteriyoruz.
Sadece tepki göstermekle de kalmıyoruz.
Küstah bir tonda da aşağılamayı seviyoruz hemen.

Bir iki basit örnek geliyor aklıma.
Mesela “Çin yemeği”; çoğumuz duyduğumuzda ya da bir şekilde denk gelmişsek ve Çin yemeğini teklif etmişlerse hemen yüzümüzü limon yemiş de asidi ve ekşiliği gözlerimize kadar çıkmış gibi ekşitiyoruz. Memnuniyetsizliğimizi acımasızca belirtmekle de kalmıyor. Hemen “ne be öyle çin min yemeği yemem ben...kedi köpek etidir şimdi o” şeklinde hem cahilliğimizi, hem rahatsızlığımızı kusuyoruz.
Ne ilginçtir di mi? Yemeden kusuyoruz.

  
Halbuki bizim memleketimizde hem de bizzat bizlere tavuk diye martı etini kakalamaya çalışan, eşek etini satmaya çalışan insanlarla da çevrili olduğumuzu unutuyoruz.

Başka bir örnek de beyzboldan,  çoğumuz beyzboldan anlamıyoruz. Amerikan çocuklarının oyunu diye kendimizce aşağılıyor anlamaya dahi çabalamıyoruz. Zaten varsa yoksa futbol. Futboldan başka da bir şeyi de pek bilemiyoruz galiba.
Yok yahu basketbolu da severiz di mi?

Ama beyzbol ne yaa?...öyle de spor mu olur ki?

Bu tuhaf memnuniyetsizliğimiz sürekli devam ediyor.
Kendimiz ile de didişiyoruz.
Durmadan.
Nefes almadan.

Tuttuğumuz takımın...aman pardon tuttuğumuz siyasi partinin diyecektim. Yaptığı icraatlar berbat da olsa...eleştirmiyorken.  Rakip takımı, aman yahu ne takımı? Rakip siyasi partiyi yerden yere vuruyoruz.
Ya da tam tersi! Sevmiyorsak,  o parti hiç sevilmiyor.

Dünyanın bir ucunda felaket olunca o ülkeye gıcıksak... ”oh olmuş” diyoruz. Kendimizi rahatlatarak.
Anlamsız bir şekilde memnuniyetsizliklerimizi kusuyoruz.
Gizli gizli sevinerek, üzülüyoruz.
Suratsız oluyoruz ki kimse bize bulaşmasın.
Sonra mesela rahatsız olduğumuz bir durumu sakinlikle, usulca hatta kibarca anlatmaya çalışırken, bu durum zayıf bünyeli ve kolay edilgen olduğumuz düşüncesine kaptırıyor karşımızdakini  ve daha da yükleniyorlar. Anlatamayınca kendimizi, sertleşiyoruz biz de ve eskisi gibi sevecen olamıyoruz artık.

Sevecenliğini kaybetmiş insanlar da acaba evrimleşerek mutlu ve sıcak insanlardan mı dönüşüp, sonra sonra...hayat denen mutfakta pişe pişe mi tatsızlaşmışlardır? Yoksa onların mayası mı çok tatsızdır zaten taa en baştan?

Herkesin kişisel tarihi olduğunu unutup yargılamaya çalışıyoruz genelleştirerek. Sonrasını da hiç umursamadan.

Aslında şöyle de tuhaf bir durum oluştu şimdi.
Bu yazı genel olarak mutsuz insanlara, önyargılara ve eleştiriye isyan için yazılmışken...yazının kendisi koca bir eleştiri yazısı olup çıktı.
Eleştirmek kötü değil.
Kötü olan eleştirinin içine kıskançlık, nefret ve küstahlık tohumlarını katmak. Küçümsemek karşımızdakini eleştirirken.

Kendimden bir kaç örnek vereyim de eleştirileri kendim dışında herkese savurmadığım farkedilsin (yanlış anlaşılmaktan korkan adam).
Mesela...mesela...

Beyzbol!

Sevmezdim, çokça anlamadığımdan ve biraz da anlamaya çalışmak için çaba göstermemekten sevmezdim. Sonra bir gün Wii’de oynamaya başladım. Kurallarını anladım. Baktım aslında müthiş zevkli oyun.
Satranç gibi sabır da  gerekiyor ama izlerken.

Çin yemeklerine burun kıvırırdım...hatta Japon mutfağından ilk defa Sushi ile tanıştığımda “ben gidip Burger King yiyeyim...keh keh” şeklinde salak bir espri bile yapmış ama sonrasında  gerçekten tadına bakınca çok sevmiştim.

Sevmediğim bazı ev yemeklerinin tadına bile bakmadan reddederken.
Bu sefer ben yemek yapmaya başladıktan sonra ve konukların da tadına bile bakmadan “Yok sevmem ben onu” diyerek, en baştan burun kıvırmaları, hatta yemeği kibarca red etmelerinin aslında insanın içine nasıl da oturduğunu görünce artık hiç sevmesem bile ev sahibinin sunduğu ve emeğinin olduğu yemeği koşulsuz yeme kararı almıştım. Kendimce ön yargılarımdan kurtulmaya çalışıyordum. 

Mutsuzluk konusunda ise her zaman küçücük de olsa mutlaka mutluluk duyulacak bir şeylerin olduğuna inanan biri olduğumdan her türlü koşulda mutlu olmayı seçen insanları çok seviyor ve takdir ediyorum hakikaten.

Eleştirinin yapıcı olanının ne kadar kudretli olduğunu  ve öte yandan cesaret/heves kırarak yapılanının da ne berbat bir şey olduğunu şahsen çok ama çok iyi bildiğimden. Hayatımda heves kıran eleştiriler yapmıyorum. Yapanlara ise isyan bayrağını hemen açıyorum. Tatlılıkla ve art niyet olmadan da eleştiriler yapılacağına inanıyorum. Her ne kadar ütopik bir inanç olsa da benim eleştirilerim bu ılımlı yönde olanlardan.

Artık sayfa bitmek üzere yazıyı bitirmeli. Sonra çok yazarsam, okuyanlar kaçar, blog sayfasının pili biter çalışmaz hale gelir...iyisi mi noktalar da tükenmeden, noktayı da koymak lazım.