Devre arasız mısırlı sinema

Sinemadaki o “devre arasına” (!), pek çok insan bayılırken. Ben hiç sevmezdim!

“Aaaa olur mu öyle bir dinlenelim yahu!”
“Sigara molası lazım, olur mu?”
“Eeööö, tuvalete bir uğramak için mola çok iyi oluyor...”

Daha bir sürü sebep sayılabilir.
Ama ben sevmezdim işte.
Küçükken de sevmezdim.
Büyüdüğümde de sevmedim.

Çünkü konsantrasyonumu bozuyordu bu devre arası durumu. Sigara molasına da hiç ihtiyacım yoktu...ne o zamanlarda ne de şimdi.

Kısacası bu molalar aynı zamanda filmi yarıladığımızın da bir işareti oluyordu. Bu bakımdan da bilmek istemiyordum, filmin yarısına geldiğimizi.

Bizim ülkedeki sinemalarda durum böyleydi. Sonra ABD’de yaşamaya başlayınca elbette sinemalara gitmeye yine devam ettim. Zaten oldum olası film seyretmeyi hem de sinemada seyretmeyi çok severken...gitmemek olmazdı. En çok sevdiğim şey ise bu devre arasının olmaması.

Ohhh be artık filmler bölünmüyordu.
Kaptırıp seyredebiliyordum. Diğer güzel olan şey ise koltuk numarası diye bir zorlamanın olmaması idi. İsteyen istediği yere oturuyor.

“Önlerden ver, arkalardan olsun...yanyana 3 kişi, önlü arkalı 5 olsun abi” gibi diyaloglara girmeme gerek yok. Yer göstericiye bahşiş vereyim mi? Verirsem, ne kadar versem acaba stresleri de yok. Bu bakımdan bu özgürlük çok hoşuma gidiyor.

Tabii ki rahata alışmak kolaydır.
Tatillerde ülkeye gittiğimde yine sinemaya gidersem bu sefer hoşnutsuzluğum daha artıyor. Yine ara var, yine numaralar var...filan falan.

Pek çok insan galiba pop corn yemeği seviyor sinemalarda. Mesela ABD sinemalarında bir de üzerine yağ döküyorlar ki bu görüntünün sevimsizliği bir kenara hatta ellerin yağdan dolayı vıcık vıcık olması da bir kenara...son derece sağlıksız bir şey. Pis bir yağ vücudunuza giriyor. Kolesterolden zaten muzdarip olan vücudlarımız iyice cefa çekmeye başlıyor.

Yağsız da olsa pop corn yemek benim için tam bir cefa.

Daha ikinci mısırda dişlerimin arasına giren o mısır parçacıkları konsantrasyonumu iyice alt üst ediyor. Artık tüm beynim dilime yönelmiş bir durumda o salak mısır parçacığını dişimden çıkarma gayretinde...ittirdikçe daha da aralara giren o mısırcık beni iyice yoruyor. Hatta ikinci bir mısırı atıyorsunuz ağzınıza onun kabukları yardımıyla belki o araya gireni çıkartırım diye...Bu sefer işler iyice sarpa sarıyor. Filmin kareleri fırt fırt önümden geçerken beynim, dilim, ben ve dişlerim arasında müthiş bir “imece” var. Herkes birbirine yardım için bütün çabasını gösteriyor. Ama o mısırcıklar daha da saplanıyorlar aralara. İkinci yardım olsun diye ağza atılan mısır da gidiyor tam ters köşedeki dişin arasına giriyor. Bir de tüm bunlara ek dalgınlıkla bir avuç dolusu yeni mısırı ağzınıza attığınızda hem ellerinize hem de kendinize küfrü basıyorsunuz. Bu arada elbette film devam ediyor. Seyret seyredebilirsen.

Yanıma aldığım içecek belki işe yarar diyorum, dişlerimin arasında basınçla ittirdiğim sıvı belki o mısırcığı çıkarır diye çabalıyorum...bana mısın demiyor.

Gördüğünüz gibi film mi izliyorum yoksa mısır taneleri ile güreşiyor muyum belli değil.
Sonra da şaşırıyor insanlar “ben yok sevmem pop corn” dediğimde...
Siz olsanız bu kadar cefaya rağmen hala pop corn konusunda ısrar etmeyi düşünür müsünüz?
En güzeli sade sade filmimi seyretmek işte...bir de yanımdakiler iki de bir konuşmazsa o asıl zaman en güzeli.