Dünyayı sen mi kurtaracaksın?

Pardon?...Bana mı dedin?

Hee...sana dedim. Sen mi kurtaracaksın dünyayı?
Ne bu böyle çalış çalış nereye kadar? Bırak yaa yaşa hayatını yaavvv!

Yaşıyorum zaten ki.

Sen buna yaşamak mı diyon...ne zaman görsem bir çalışmak, bir koşturmak.

Ben valla memnunum, rutin olmayan bir işim var. Evet çok çalışıyorum. Çok çalışıyor olmak belki de işimi sevdiğimden olamaz mı? Pazartesi sendromunu yaşamadan çalışabilmenin değerini bilemeyeceğin bir işte çalışıyorsan elbette sana her çok çalışma dünyayı kurtarmak gibi gelebilir.
Hakikaten, ben mesela dünyayı kurtarırken (!), sen ne yapıyorsun bu arada?

Ben kendimi kurtarayım gerisi boş, umurumda değil dünya.

Öyle tabii uzunca zamandır, dünya “senin” etrafında dönmeye başladığından beridir pek düşünmezsin kendinden başka şeyleri.

Bu hayali diyalogun esinlendiğim bir kısmı var.
En can alıcı kısmı olan “Dünyayı sen mi kurtaracaksın?” sorusu. Tuhaf bir şekilde bu soruyu soranların çoğunluğu değil hemen hepsi hep bizim memleketin insanları. Hatta kimileri buradaki çalışma temposunu bilen insanlar. Bir işi hakkıyla yapabilmek için çok çalışmak gerekiyor. Zaman ve emek harcamak gerekiyor. İstediklerinize ve hayallerinize elbette ulaşabilirsiniz. Hiç bir şey imkansız değil bu dünyada. Ulaşımı imkansız kılan şey, durumlar ciddiye bindiğinde gösterilecek olan fedakarlıklar.
Göze almanıza bağlı.
Bu bazen harcanan zaman olabiliyor.
Bazen maddiyat. Ama bir şeyleri vermek zorundasınız.
Bedavaya gelen şeyler de bedavaya gidiyor.

Ülkemizde sıfatların önemi çok büyük. Herkes kendisine uygun olanından birer ikişer alıyor. Kimi zaman bu bilmem nerenin müdürü olmak iken, kimi zaman profesör olmak, ya da insanları etrafınızda kul köle yapacak sıfatlar neyse artık o olabiliyor. Ama hepsinin ortak yanı bu sıfatları hakkıyla almayanların çok kolay tanınabiliyor olmaları.

Hakkıyla alınmayan sıfatlar oldukları için bu ünvanların sahipleri hep bir despot, hep bir agresif kişilik sergiliyorlar. Kendilerinden daha iyi ve yetenekli insanları görmek onlar için büyük tehdit. Çünkü onlara kendi yetersizliklerini hatırlatıyor bu çevrelerindeki yetenekli insanlar.

İşe yaramadığı ve yeteneksizliği her halinden belli olan yöneticilerinizin, müdürlerinizin, amirlerinizin neden sürekli agresif olduğunu ve her diyalogta neden gerginliğin hemen yukarılara tırmandığını hiç düşündünüz mü?

Korkuyorlar da ondan.
Yetersizlikleri problemler ile baş etmelerine engel.
Bunun anlaşılması ise kendileri için büyük zarar.
O yüzden bu gerginlik duvarını hemen inşa ediyorlar çevrelerine.
O andan itibaren sizden zaten mevkice büyük ama kabiliyet ve işin hakkını vermek açısından pek bir küçük olan bu abi ve ablalara bir şey soramıyorsunuz.
Doğru dürüst problemi bile anlatamıyorsunuz.

Sıfatlarını hakkıyla almamış her insanda bu profili görebilirsiniz. Her mevkiden insanda bu mevcut. Sonra da sormaya başlıyorlar “Dünyayı sen mi kurtaracaksın?” diye. Aslında haklılar kolayı varken, yorulmamak varken çalışmak niye?

Hele ki çok çalışmak iyice gülünç.

Ama hayat bir tane ve herkes istediğini yapmakta serbest, sizi ne mutlu ediyorsa öyle.