Bulutlar...

("Ocean of noise", Arcade Fire)

Yaşadığım şehirde bana en çok ilginç gelen şeylerden biri de her mevsim gökyüzümdeki bulutların hep büyük bir hızla bir yerlerden bir yere geçip gitmesidir.
Sanki kafanızın üzerinden bir nehir akar, sanki hep gökyüzünün bir acelesi vardır. Ama bu özellik İstanbul’da bu kadar değildir, ya da gittiğim, gördüğüm diğer şehirlerde de böyle değildir.

Bazılarında sanki öylece kalırlar ve bir süre sonra giderler.

Bazılarında ise öylesine yavaştır ki, zannedersiniz aynı görüntü yıllarca orada kalacak.

Nereden mi biliyorum tüm bu bulutlarla olan hikayeleri?

Öyle alışkanlık yaptı ki her gittiğim şehirde gökyüzünü fena halde izlemeye başlıyorum. Aklımın bir yerlerine not ediyorum hemen. Soruyorum sonra da kendi kendime acaba yaşadığım şehrin gökyüzünden daha hızlısı karşıma çıkacak mı?

Hayatlarımız da galiba aynen böyle, akıp akıp gidiyor bir yerlerden bir yerlere, tüm hızıyla.

Ya da tüm durgunluğuyla ve belkide tüm acımasızlığıyla geçiyor.

O bulutlar ne yaparsanız yapın gidecekler tutamazsınız.

Hayatlarımızdan da böyle geçiyor birileri bazen en sevdiklerimiz oluyor onlar, bazen en nefret ettiklerimiz ama hiç biri kalmıyor öylece.

Hayatta hepimiz çeşitli zorluklarla karşılaşıyor ve mücadele ediyoruz.

Farketmesek de, anlamak istemesek de her bir mücadele bizi daha da güçlendiriyor.
Önceleri demir insan, sonra çelik insan oluyoruz ve belki daha da sonrasında artık bir daha öyle kolay kolay eğilip bükülmüyoruz.

Evet, hayat zor.

Evet, hayat acımasız da.

Ama fena halde de güzel.
Galiba yaşamaya, hatta acı çekmeye değecek kadar güzel (!)
Sonuçta bizler de tıpkı o bulutlar gibiyiz.

Birilerinin gökyüzünden akıp gidiyoruz öylece.