Diyaloglar...

("WALTZ OF THE BUTTERFLY", Seatkaliyev)

Şiirsel gibi olan bu blog yazısını yukarıdaki müzikle dinlemeniz tavsiye olunur...benden söylemesi...Müziksiz tercih ederseniz...o zaman plastik bir çiçeği koklamaya çalışır gibi olacaksınız...İlk defa böyle bir not yazdığıma göre boşuna değildir...İnanın.

Son zamanlarda yazdığın şiirlerin var mı?
Var...olmaz mı hiç.

Dinlesem.
Yok boş ver...

Utanıyor musun? Hepimiz bileceğiz diye
Hayır...insan hiç utanacağı şeyi yapar mı?
Hele bir de bu şiirse utanmak olur mu?

Eee... o zaman nedir sebebi?
Saklamanın ardında aslında ne de büyük bir ukalalık yatar farkında mısın?
Sanki her şeyin kontrolü sende gibi
ve sen ancak istersen çıkacak yani  zamana dahi hükmedebilecek gücün varmış gibi bir durum...Ukalalık değil mi bu sence de?
Hazır şimdiyi yaşayabiliyorken paylaşsan.

Haklısın...paylaşsam daha iyi.
Hem o da bilir böylece bu şiiri...onun için olduğunu bilir.

Gözlerinden uyku akarken,
Dudaklarından kelimeler süzülürken,
Bakakaldım.

Hayallerimi kurarken,
Rüyalarını paylaşırken,
Hayran kaldım.

Bu onun için mi?
Belki de…

Belki de ne demek şimdi?
Öyle işte…

Utandın herhalde…
Yok utanmadım…geçenlerde biz erkeklerin romantik olduğundan bahsederken…şiir yazıyor oluşlarımızla inceden dalga geçmiştim.
Halbuki kendimle dalga geçtiğimi biliyordum.
Şimdi yazdığım bir şiiri böyle ortaya atınca…tuhaf hissettim de.

Biraz daha tuhaf hissetmek istersen…başka şiirlerini de paylaşsana.
Bilmem ki…iyice şabalak olacağım o zaman.

Eğer sen böyle düşünüyorsan…zaten çoktan şabalak olmuşsundur ki.
Hatta o şiirlerin çok daha öncesinde şabalak olmuşsundur.
Kadınlar bunların şabalaklık olmadığını bilirler…Ama sessizlikleri bilmedikleri anlamına gelmezki.
O da bilecektir…bunun hiç de şabalaklık olmadığını.

Bilir mi gerçekten?...
Peki o zaman bir tane daha…Ama bak sen dolduruşa getirdikçe ben açılıyorum pek doğru değil bu…

Senin yine aklın ve kalbin yarışta…aklını dinlemekten kalbinin hakkını yemeyi bıraksan.

Tamam tamam burada işte…

Ellerini uzatır mısın?
Peki ya dokunabilir misin gözlerime, dudaklarınla?

Umutlarımı paylaşır mısın?
Peki ya rüyalarını anlatır mısın?
Sesini duymama izin verir misin?

Peki ya gözlerimle değersem gözlerine kızar mısın?
Yoksa çok mu hoşuna gider?

Benimle yarışır mısın?
Hangimiz en hızlı yürüyecek diye

Peki ya öpüşür müsün?
Hangimiz en güzel öpecek diye

Akıl ve kalp dedin o zaman bir tane daha yazayım ve durayım lütfen.

İyi peki dur...amma da zor adamsın be!

Hiç birimiz aptal değildik.
Yürüyorduk yolda, sessizce.
Belki ellerimiz tutmuyordu ellerimizi...
Ama kalplerimiz içiçeydi.
Ve hiç birimiz akıllı da değildi...
Ve bu da hiç önemli değildi.