Hayatın yanında ve onunla birlikte koşarken

Sürekli koşturmak bir o yana bir bu yana.
Hayatın hızı bizim hızımıza karışırken farketmiyoruz ne kadar yorulduğumuzu, ne çok yaşlandığımızı.

Kafamız her gün türlü şeylerle dolduruluyorken durumumuz ise tıpkı küçük çocuklar gibi. Bir o tarafa bir bu tarafa çeviriyoruz kafamızı, ağzımız bazen yarı açık ama çokça şaşkınca bakıyoruz etrafımıza.  

Hemen en yakınımızda ki olaylar değil de en uzaklardaki şeyler daha şaşırtıyor bizleri. Bu durum modern zamanlarda yaşamanın bir bedeli mi yoksa avantajı mı? Bilemiyorum. 

Mesela bizim ülkemize uzaktan bakınca ne kadar karmaşık ve ne kadar da hızlı bir gündemi olduğunu görüyorum. Bu kadar karmaşa ve tezatlıklar buralarda olsa herhalde tüm toplum sarsılır...insanlar panikler...moralleri dibe vurur. Ama biz de her şey normal karşılanıyor. Hatta olaysız geçen günlerin ardından hemen huysuzlanıyoruz, “yeni olaylar olsa da seyretsek, dinlesek” şeklinde biri bizi izliyor seyircileri oluyoruz her sabah.

Bu galiba günlük hayatlarımız için de geçerli.
Her şeyin fast food tadında olması, sabrımızı iyice azaltmış durumda. Kimseye tahammülümüz de yok. 

Eleştirinin yapıcısını dahi kabul etmek istemiyoruz.
Biz hep en iyiyiz ki, eleştiri neyimize!

Alınganıklarımız ise çoğu zaman en yukarılarda dolaşıyor, bu sebeple gözlerimiz de tıpkı kulaklarımız gibi kapalı. 

Hayat hızlı.
Biz koşuyoruz ve hayat da koşuyor.
Biz duruyoruz ama hayat devam ediyor.

Bunun çarpıcı bir sürü çarpıcı örneği var.
Hayatın devam edip bizim durmamıza bir örnek bu akşam haberleri seyrederken dikkatimi çekti. Bundan 7buçuk sene önce ABD’de bir gece klübünde bir  yangın çıkar. Bir sürü genç insan ölür. Akşam haberlerde ise ilgili davanın sonuçlandığı ve tazminatların belirlendiği anlatılıyordu.
Milyon dolarlara varan tazminatlar.

Ölenlerden birinin babası ise “paranın bir önemi yok artık, oğlumu geri getiremeyecek ki hiç bir şey” diyordu. Mesela bu adam 7buçuk sene öncede kalmıştır.
Artık yıl 2010 da olsa 2020 de olsa orada kalmıştır. O zamanın etkilerini hep taşıyacaktır. Zaman en iyi ilaçtır dense de bu sadece uzaktan bakanlar için söylenilen bir sözdür bence. Bu durum tıpkı bir geminin demir atması gibidir diye düşünüyorum.

Sırf bu yüzden yani hayatın yanında  ve onunla birlikte koşarken, koşabiliyorken,demek istiyorum.
Kendimizin ve sevdiklerimizin değerini bilmek gerekiyor.
Sonrasında biz dursak da hayat durmuyor ki.