Kırmızıda dururken, geç diye korna çalanların ülkesi

Her şeyi biliriz. 

Bilmem demeyi bilememek belki tek kusurumuz. 

Tuttuğumuz takımı ölesiye tutarız. “Ölmeye...ölmeyeeee geldik” diye bağırırız, hem de salyalarımızı saça saça. Halbuki bir spor müsabakasında olduğumuzu çoktan unutmuşuzdur. Eğlenip güleceğimize kavgalar ederiz. Taraftarı olduğumuz takımı öylesine tutarız ki, artık bir zaman sonra bu taraftarlık bir hastalıklı bağımlılık olur. 

Olmadık şeyleri affederken, hakikaten önlem alıp, kendimizi ve çevremizi korumak yerine, yanlış mazlumun (!) yanında oluruz birden. 

İşimize gelmeyince “Onlar da çalmıştı ki?” diyerek bu sefer de yine takım tutar gibi tutarız bizi yönetmeye talip olanları. 

“Çalıyor ama işini de yapıyor” derken, hiç çalmadan da işler yapılacağını görmezden geliriz. Hatta çalmadan da işler yapılacağı olasılığını dahi görmeyiz. 

Kuralları hep kendimize göre ayarlar fakat güç başkalarına geçince (bu rakiplerimiz olur çoğu zaman) hemen mızıklamaya başlarız. Kuralları biz koyduğumuz halde artık daha fazla oynamak istemeyiz.

Trafikte kırmızıda durup da beklerken, arkadan kornaların o tahammül edemeyen seslerini duyarsınız. Sizi “zorla” kırmızı da geçmeye “zorlarlar”. Sonrasında o arkanızdakiler değil de, hep “siz” hesap verirsiniz polise neden geçtiniz diye. 

Affetmek büyüklüktür denir, ama öylesine suyunu çıkarana kadar affederseniz, bir gün de sizin suyunuzu çıkarırlar. 

Bir yerde hem kendinizi hem de sevdiklerinizi korumanız için hayır demeyi bilmeniz gerekir.

Hayatta her  “Hayır” sınırlarınızın olduğunu göstermektir aslında. Herkesin bir sınırı ve tahammülü vardır. Sürekli “hep ben” diyerek dolaşsanız da bir gün yapayalnız kalmanız tıpkı o “hep ben” demenizde ki yalnızlık gibi olmaya başlayacaktır. 

Affetmenin suyunu çıkarmaya çok güzel bir örneğim var; 

Bundan yıllar önce apartmanımızın kapıcısı bir gün aidatları alıp kaçar yoksa “çalıp mı” demeliydim? Paralar suyunu çekince geri döner. Kaçarken karısını ve çocuklarını da geride bırakmıştır. Apartman sakinleri affeder. Babam ayaküstü bir arkadaşıyla konuşurken, ben de lafa karışır, “Bence tekrar çalışmasına izin vermeyin, nasıl güveneceksiniz ki?” diye sorarım usulca...Ama adam pek kulak asmaz. "Çoluğu çocuğu var yolda mı kalsınlar?" der.
Halbuki kapıcı abi kaçarken hiç düşünmemiştir bunu.
Parası bittiği için dönmüştür.
Ama apartman sakinleri kapıcılarının geriye dönmesini isterler. Adam çalışmaya başlar...Tam olarak hatırlayamıyorum aradan ne kadar zaman geçer fakat sonra tekrar paraları (aidatları) alıp kaçtığını öğreniriz...evet yine (ç)almış ve kaçmıştır. Apartman sakinleri hakikaten tıpkı sıfatları  gibi “sakindirler”. Ailenin büyük oğlunun kapıcılığı devralmasını uygun görürler. Bizim kaçan kapıcı abiden daha çok düşünürler ailesini...Sonra bir gün daha doğrusu bir akşam üzeri çığlıklar, feryatlar yükselir sokaktan. 

Polis filan, ambulans falan gelir. 

Apartman sakinlerinden bir kadın öldürülmüştür. Kanlı cesedini okuldan gelen çocuğu bulur banyonun küveti içinde. İlk baş sağlığı dileyenlerden de biri olur yeni kapıcı. Sonrasında sorgulanacak ve de itiraf edecektir. Nasıl yaptığını.

Bazı şeyleri çok uzatmaya gerek yok. Elbette affetmek büyüklüktür ama zarar vermediği ve veremeyeceği sürece.