Eskiden ÖSS, ÖYS derlerdi

Şimdilerde ne diyorlar? LYS mi diyorlar?

Öğrenciler sınava girmeden çok önce strese giriyorlar, çıkıyorlar.
Tuhaf bir yarışmalı hayata başlıyorlar daha ana okulundan.

Biz sınava girerken büyüklerimiz “bizim zamanımızda daha rahattı” derlerdi.
Evet ya 780bin kişiyle yarışıyorduk biz.
Şimdi ise kaç milyona vardı bıraktım takip etmeyi.
Çok moral bozucu.
İşin kötü tarafı bir sürü üniversite açıldı ama çoğu lise gibi. Bu tıpkı bir zamanlar anadolu lisesinde okumanın çok prestijli olması ve sonra her ilde 350adet açılması ile süper sıradan okullara dönüşmesi gibi bir şey.

Öğrencilerin gözüyle bakınca durum ürkütücü hakikaten. Her zaman ürkütücü aslında.

Son derece yarışmalı bir hayat başlıyor. Anne ve baba hırsı da üzerine eklenince, okul artık cefa merkezine dönüşmekte. Bir de üzerine işini sevmeden yapan öğretmenleri de ekleyince iş iyice berbatlaşıyor. Bana kalırsa işini severek yapan çok az öğretmen var. Bunca yıllık eğitim hayatımın ardından aklımda kalan ve hakikaten iyi öğretmenlerdi diye sayabildiğim insanların sayısı 10u geçmez. Belki bana öyle denk geldi, belki sizinkiler çok daha iyiydi.

En başta okullarımızın renksizliği duvarlarından başlıyordu.
Hatta o formalarımızın renklerin de başlıyordu.
Okullar gri, formalarımız siyahtı.

“BEEEEEEzirrrgaaaan Baaşııı” diye diye döne döne o siyah formalarımızla ama tüm saflığımızla zıplaya zıplaya koşardık.

Zil çalınca koşa koşa yalak şeklinde yapılmış bahçedeki o yerlerden su içerdik, kana kana.
İttire kaktıra oyunlarımızı da oynardık.

Öğretmenlerimiz sevgiyle kafamızda cetvelleri kırarken biz sevecenlikle toplama ve çıkarma öğrenirdik.
Daha hemen ilkokulun bitmesiyle birlikte özel okullar, anadolu liseleri sınavlarına girecektik.

Kazanır ve oralarda okursak hayatımızın kurtulacağına inanıyorduk.
Tıpkı üniversite sınavını kazanmamız gibi, yine hayatımız kurtulacaktı.
Hayatımızı kurtarmak için hep sınavlardan sınavlara koşuyorduk.
Artık öyle “BEEEEEzirgann Baaşıı” da diyemiyorduk.
Kocaman insanlar olmuştuk.
Sonra farkettik ki ne okullar ne de sınavlar en önemliydi.

En önemli şey “para” idi. Keşke en önceden bilseydik. Ama paradan da önemli şeyler vardır hayatta diyerek o önemli şeyleri aramaya koyulduğumuzda, bulduğumuz şey ise daha çok paranın daha önemli olduğuydu.
Hayat yarıştı ya…işte o yarış hep devam ediyordu.

İlk zamanlar “okula başla okulu bitir” koşturmacasından etrafı göremiyoruz.
Sonra ise gördüklerimize biz de şaşırıyoruz.

****
Üniversite yıllarında bir takım hocaların “49” ile öğrencilerini bırakmalarına ve halbuki 50 verseler (alsak değil) geçecek olmalarına isyan ediyoruz.
Şimdi düşünüyorum da 49 ile bırakılan öğrenci seneye daha da iyi öğrenmiş olarak o dersi geçmiyor. Hatta büyük bir nefret ile çalıştığından benzer bir notla geçiyor.
Hocanın ise umurunda değil. “Not önemli değil çocuklar” diyen adamların,sınav kağıtlarını okurken, notlarken büyük bir çocuksulukla sanki ligde takım yarıştırır gibi notlamaları ve öğrenciyi de “o hiç önemli olmayan notlarla” sınıfta bırakmaları belki birazcık samimiyetsizliktir sanki?

Bu arada işini sürekli berbat yapan ve kalitesiz öğrenciler de geçsin herkes geçsin çoşsun demek istemiyorum. Hocaların bu acımasızlığı ve iki yüzlülüğüne dikkat çekmek istiyorum.
Öğrencinin işini elbette iyi yapması gerekiyor.
Tıpkı hocasının da öyle iyi yapmasının gerektiği gibi.
Benim verdiğim örnekler biraz uçlarda olan ve dengesiz hocalar.
Bu adamlar bir çok öğrencinin çok verimli geçecek yıllarını karartabiliyor. Her okulda bunlardan var.
Kimileri mutsuzluklarını yansıtıyor işlerine, kimileri hayattan intikam alıyor. Sanki bu sürekli didişen ve mutsuzluk veren hocalar sorunlu kişiler diyesim geliyor…acaba öyle mi?
"Hocanın görevi mutluluk vermek değildir" diyebilirsiniz ama aynı şekilde görevi mutsuzluk vermek de değildir ki. Görevi ikisi de değilse  o zaman en azından sevdirerek öğretse.

Neyse konuyu çok dağıtmayayım.
Kısa bir toparlama paragrafı yazayım.
Bu sıralar öğrenciler üniversite tercihlerini yapıyorlar. Benim tavsiyem mutlu olacakları bir tercih yapmaları. Ne olursa olsun girelim de bir yere sonrası kolay diye düşünmemeleri. Sonrası daha zor! Mutlu olamayacağınızı bile bile boğula boğula okumak aynı zamanda başarısızlığı da getirecektir. Bu arada mutlaka bir şekilde yukarıda örnek verdiğim hoca tipiyle de en azından bir kere bile olsa karşılaşacaklarından iş iyice cefaya dönecektir.

Hayat biter sınav bitmez, hatta Sırat köprüsünü de hesaba katarsak sınav hep var… yandık (!) )
(hem mecazı hem de gerçek anlamda)