Kolay hayat: artık her şey bir “TIK” mesafesinde

Eskiden, 100-150 yıl filan önce demek istiyorum,  insanlar kağıt kalem kullanırlarmış hani mektup falan yazı filan yazmak için.

“El yazısı” ile hem de!
Bembeyaz kağıdın üzerine yazarlarmış, yetenekli olanlar altına çizgili kağıt koymadan yazarken, satırları gittikçe eğerek yazanlar ise çizgili kağıt desteği altta olduğu halde yazıp çizerlermiş.
Uzun olmasa da ille de bir usulden giriş cümleleri kurulurmuş filan.

Mektup, dilekçe artık kağıda yazılacak ne varsa bu türden her şey neredeyse tarihi eser oldu.

Artık modern zamanlarımızın hızlı iletişim araçları var. Mesela elektronik postalarımız var. Yazacaklarımızı buraya yazdık mı anında ulaşıyor karşı tarafa. Dünyanın bir ucunda olmanın artık bu sayede hiç bir önemi yok. Bir tık mesafesinde her şey.

Fakat bu da yetmedi.

Sevgili sosyal iletişim aracımız Facebook kahvehanesi var. Artık oraya yazdınız mı tüm arkadaşlarınız görür. Mesaj mı vermek istiyorsunuz. Haykırın oradan işte.

Bu da yetmedi sevgili ötügen kuşu Twitter’ımız var. 140 kelime de hemen ama çabucak ama hızlıca ne anlatmak istiyorsanız anlatın. Yayınlayın okusun takipçileriniz, arkadaşlarınız.

Fast food hayatlarımız için harika şeyler bunlar.
Bir gün bir ders öncesi sınıfta hazırlık yaparken, erken gelen bir öğrencim tıkır tıkır telefonundan mesaj yazıyordu. Saniyede 35 harf basabilme yeteneğine ulaşmış bir genç kız. 

Ona o sırada sormuştum “Mesela arasan ve söylesen yazdıklarını, öyle neden yapmıyorsun?”

“Ben sadece söylemek istediğimi söyledim...konuşunca bir sürü zaman geçiyor. Laf uzuyor...” gibisinden bir şeyler söylemişti.

Artık öylesine bir zamandayız ki...”naber, nasılsın” gibi ön cümleleri kurup kimse zaman harcamak istemiyor. Bir yerde buluşulmak mı isteniyor...adresi yaz yeter. Hatta her türlü uzun cümleyi de iyice kısalt.

Kimsenin sabrı yok. Bir de ilginç bir gözlem de çoğu zaman karşı taraf ne diyecek endişesi pek yok, ben söylemek istediklerimi söyliyeyim de...gerisi pek de önemli değil durumları.

Bireysel hayatlarımızın bireysel diyalogları bunlar.

Mesela bu blog yazılarında yorumları oldukça önemsiyorum. Paylaşımın bir ispatı. Bir de elimden geldiğince mutlaka her bir yoruma cevap yazmaya özen gösteriyorum. Buna aslında “cevap yazmak “demek pek doğru değil. Bence bir çeşit “yazanın ve okuyanın sohbeti”. 

Yorumcularla elbette sohbet etmek mecburiyeti yok ama bence bir blog yazarını diğer yazarlardan ayıran bir özellik, bu yorumlara gösterdiği sıcaklık ve özen. Bu da bence cevap vermek ya da “sohbet etmek” diyelim yine...öyle oluyor.

Yazılan yorumlara hiç bir ilginin yazar tarafından gösterilmemesi ise mesela beni okuyucu olarak soğutuyor.

Diyebilirsiniz “kardeşim ben zaten düşündüklerimi yazmışım, her yorumun altına kendimi mi tekrar edicem cevap yazarak?”

Yok yahu sen kendini tekrar etme...belki yorumlar yeni fikirleri getirecek.
O anlatsa, sen anlatsan.
Hani tıpkı sohbet eder gibi yahu. 
Ama doğru zaman yok, boş ver!

Neyse işte her şey öylesine bir tık messafesinde oldu ki bırakın kağıt kalemle mektup, yazı filan yazmayı...zaten pek bir çirkin olan el yazım, yazmaya yazmaya iyice çirkinleşti.

Tık mesafesinde olsak da sanki öyle olmadan yazmak (tuşlarla) ve sohbet edebilmek dileğiyle.