Okumak aynı zamanda sorgulayabilmektir.

Okumayı biz neden sevemedik diye hep düşünürüm.
Ama bunun cevabını bulmakta hiç zorlanmam. 

Kendi adıma bir parantez açmalıyım tam burada, okumak konusunda demek istiyorum.

“Okumayı hep sevdim hem de her türlüsünü. Çizgi romanından tutun da kalın en renksiz görünenlerine kadar. En renksiz görünenlerin aslında en renkli olduklarını da okuyarak öğrendim. Bu nasıl oldu derseniz tek sebebi ailemdir. Annem ve babamdır. Onların okumayı sevdirmesidir. Daha küçücükken okumayı filan bilmiyorken demek istiyorum. Annemin çocuk kitaplarını okuması, bıkmadan usanmadan okumasıdır sebebi. Çizgi romanlar tuhaf bir şekilde aileler tarafından hor görülürken mesela ben bu konuda hiç kısıtlanmamışımdır. Hatta hayal gücümün de gelişmesine büyük katkısı olmuştur. Tenten’i daha o zamanlardan tanımış ve çok sevmişimdir. Sonraki yıllarda tıpkı öyle çizmeyi istemiş ve denemişimdir. Kısacası okumayı da, çizmeyi de ve hatta sonraki yıllarda yazmayı da ailemin sayesinde sevmişimdir.”

Okumayı sevmeyen toplumun okumayı seven bir ferdi olarak neden okumayı sevmediğimize hiç şaşırmıyorum.
Hatta çok iyi anlayabiliyorum bile.
Ne yazık ki görev bilinci ile okumuşuzdur.
Sevgisizlik ile zoraki okumuşuzdur.
Kafamızda cetveller kırıla kırıla öğrenmişizdir okumayı da, yazmayı da.
Ders kitaplarımız öylesine sıkıcı ve akıcılıktan yoksun yazılmıştır ki içimizde hiç bir heyecan uyandıramamıştır.

Sonra büyüdüğümüzde, koca adamlar (!) olduğumuzda demek istiyorum.
Olayları ve yaşatılmak istenilenleri ya da önümüze koyulanları araştırarak ve okuyarak işin iç yüzünü anlamak yerine, bizlere ne anlatılıyorsa onları dinlemeyi tercih etmişizdir.
Hep inanmışızdır söylenenlere. 

Hatta okumayı sevmediğimizden olacak yazılanlar uzadımı, sıralanan maddeler çoğaldımı hemen yorulmuş ve kendimizi bırakmışızdır kollarına o anlatıcıların. 

Sonrasında başımıza gelenlere çokça isyan ederek ama hiç bir şekilde ders almayarak hem de.

Bir de hani çabuk unutan bir toplum olduğumuzdan bahsedilir ya. 

Bence aksine hiç bir şeyi unutmayan ama aynı şekilde de umursamayan insanlarız. 

Umursuyor olsaydık yaşanılanlar bize ders verirdi her konuda.
Mesela her yıl trafik kazaları artmaz, aynı caddede aynı şekilde kazalar olmaz canlar gitmezdi.
Okumayı seven insanlar olsaydık eğer kolay kolay kandırılmaz, her söylenene hemen inanmaz ve sorgulardık. Hayatı da sorgulardık, bizi kandırmaya çalışanları da.

Tıpkı bir doktor arkadaşımın dediği gibi;
“Hayatın seni yönetmesine izin verme, sen yönet hayatını ve neden diye soracak olursan, hayatın seni yönetmesine izin verdikçe tıpkı rüzgarlarda savrulan yaprak gibi bir oraya bir buraya gidip gelirsin...”

“Bunun okumayı sevmekle ne ilgisi var?” diye soracak olursanız.
Okumak aynı zamanda sorgulayabilmektir.
Daha derinlerde yatanı görebilmektir.
Kısacası zihinsel derinlik ve zenginliktir.

Bu da hayatın iplerini elinizde tutmanızdır.

Başkalarının iplerinin ucunda olmadan ayakta durabilmenizdir.
Tüm bunları ardı ardına düşününce de her anlamda işimiz zor!
Zaten hep zor olmuş ki.