Masumiyetlerimiz çoktan yok edilmişti.

("Life for rent", Dido)

Şimdi yazacaklarıma benzer bir yazı yazmıştım. Fakat bu yazacaklarım o yazıya ilave olsun diyedir. Tekrar değildir. (O yazıyı okumak isterseniz linki burada)

Anlatmak istediklerim, masumiyetlerimizin yok edilmesi üzerine. Elbette masumiyetler yok edilirken hayallerimizde yok edilmekte. Sevgili Aydan Atlayan Kedi’nin “Kırık” isimli yazısının da, biraz da bu yazıyı yazmama sebep olduğunu itiraf etmem gerekiyor. Sadece bir anda aklıma geldiğinden değil.

Bu masumiyetlerimizin yok edilmesi çoğunlukla çocukluk zamanlarımızdır. İlk gençlik yılları da bunun içindedir. Eğitim sistemimiz bunun en büyük sorumlusudur. Sonra da mahalle baskısını adını verdiğimiz tuhaf kıskaç da bu masumiyetin yok edilmesinde rol almaktadır.

Eğitim sistemimiz, “bir örnek insanlar” yetiştirmiştir.
Yap denilince yapan insanlar.
Özgür düşünemeyen ve ne yazık ki cesaretsiz insanlar.
Okullarımızın neden hep gri renkli duvarlara sahip olduğunu anlayamamışımdır. 

Kitapların, bilginin ve yeni öğrenilecek bir sürü şeyin olduğu yer...gridir. 

Yağmur bulutları gibi ağırdır. 

Bu ağır ortamda minik insanlar, genç insanlar vardır.
İçlerindeki renkler üzerlerine siyah önlüğün geçirilmesi gibi sökülüp alınmıştır.

Bu yetmezmiş gibi öğretmenlik yapmaması gereken insanlar ile de doldurulmuştur bu okul adını verdiğimiz gri binalar.
Elbette her çeşit insan vardır öğretmenler arasında da...iyisi de kötüsü de. Ama hayatımızdan geçen onlarca hocadan neden çok azı aklımızda değerli kalmıştır?...Neden bu sayı azdır?
Düşünmek lazımdır. Kafalarda cetvel kırmalar, hakaret etmeler, aşağılanmalar...ve sebebi de incir çekirdeğini doldurmayacak sebeplerdir.

Ama o sebeplerin neden olduğu kabalıklar, pek çok insanın eğitim hayatını yok etmiştir. Soğutmuştur.

Mesela müzik dersleri, resim dersleri ne kadar ciddiyetle yapılmıştır? Bizzat o dersin öğretmenleri tarafından bu dersler baştan savma verilirken...sanatı seven insanlar nasıl yetişebilir ki?
Sanatı seven ve sanatla uğraşan insanlar kaba olamazlar.
İsteseler de olamazlar.
Tıpkı yazı yazan insanın sabırlı olması gibi bir durumdur bu.

Ama bunlar önemsiz şeylerdir. Aileler daha en başta çocuklarına bunların boş işler olduğunu anlatmamış mıdır? Ya da kursaklarında bırakmamışlar mıdır heyecanlarını?

Sonra şu meşhur mahalle baskımız evlerimizin en içindedir.
En büyük mahalle baskısı bizzat bizim içimizdedir aslında...”ne derler?” demekten tüm hayatımızı başkaları için yaşar olmuşuzdur.
Tıpkı evlerimizde salonu ancak misafir geldiğinde kullanmamız gibidir.
Evlendiğimizde ise karımız, kocamız karışır olmaya başlar hayatlarımıza. Hayallerimizi de erteleriz onlar yüzünden. Hatta bırakın ertelemeyi, vazgeçeriz bile. Bunu da normal karşılarız. Çünkü birey değilizdir ki. İki kişilik hayatlar yaşarız birlikte ama masum bir bağımsızlığımız bile yoktur. Bir zaman sonra unuturuz da zaten bunu.

Okumayı sevmeyen bir toplumuz diye küçümseriz birbirimizi.
Halbuki “okumak” sevme işidir.
İnsan sevemediği bir şeyi yapar mı?
Okulda kafanızda cetvel kırılmasın diye, hoca bağırıp çağırmasın diye okunan kitaplarla okuma sevilir mi hiç?

Hatta yıl sonunda törenle edebiyat, tarih ve bilumum kitaplar okul bahçesinde keyifle hiç yırtılır, yakılır mı? Ama yapılır böyle.
Demek ki bir şeyler yanlış uygulanmış, disiplin ile sevgiyi ve şiddet ile otoriteyi karıştırmışızdır.
İnsan korktuğu bir şeyi ne kadar kalpten sevebilir ki?
Korkmadan sevebilmek sevgilerin en güzeli değil midir?
Korkmadan ama saygı duyarak.

Elbette bunlar ütopik şeylerdir.

Bu yazının ardından yine başkaları ne der diye davranmaya devam edecek, kendimizin değil başkalarının hayatlarını yaşamaya devam edeceğizdir.

İşin kötüsü de kendi hayatımızı yaşadığımızı sanarak yapacağızdır tüm bunları.

Fotoğraf: Geçen hafta kar yağınca çektim bu fotoğrafı. Onca kar yağmış ve kışın ortasına gelmiştik. Fakat o ağaçtaki yapraklar hala asılı duruyorlardı.
Belki de sıradanlığa dayanaksız olduklarındandır. Kim bilir?
(Hayata da pek bir tutunmuşlar, kimseyi umursamadan! Kış ortasında! Herkesin ortasında!)