Köşe yazarlığı: Her konuda bilgisi olan yazarlar sınıfı.

Güncel konularda yazılacak çok şey var aslında ama “suya yazı yazmak” gibi bir durum bu. Aylar sonra okunduğunda ise çok bir şey ifade etmiyor.
Olayın kendisi “fast food” gibi harcanmış ve bitmiş...ve hatta unutulmuş oluyor.

Bu iş yani her güncel olaya yorum yazılması ve fikir beyan edilmesi zaten günlük gazetelerde yazan ve “her konuda”(bilim, sağlık, spor aman pardon “futbol” diyecektim, siyaset,, vs...) bilgisi olan köşe yazarlarınca yapılıyor. Köşe yazarlarımızın birbirleri ile köşelerini kullanarak kavgaları, dalaşmaları ve üzerine bir de para almaları ise dünyanın en boş şekilde ama kolay para kazanma yollarından biri olsa gerek.

Normalde birbirlerinin yüzlerine söyleyecek ve üç beş dakikayı aşmayacak bir söz düellosuna sebep olan bir durum için günlerce yazıp inatlaşıyor, kendi kişisel problemlerini gazete köşelerine taşıyorlar.
Halbuki kendilerine bir blog sayfası açarak dalaşmalarını, kişisel kavgalarını orada gerçekleştirseler daha iyi olmaz mı? Hem böylece fikir (!) yazılarını yani bizzat bunun için para ödenen yazılarını demek istiyorum gazetede yazsalar çok daha yararlı olmaz mı?
Yolda bile kavga olduğunda durup seyretmeye bayılan bizler de eğer çok meraklıysak blog sayfalarına uğrayarak inat bitirme yazılarını okuyabilir ve tıpkı sokaktaki o kavga izleyen kitle gibi mutluluk duyarak ve hatta içimiz ısınarak(!) okumuş oluruz.

Her türlü köşe yazarımızın olması çok güzel.
Her bir kafadan yalan yanlış sesin çıkması da güzel belki de.
Böylelikle biz blog yazarları da nasıl yazılmayacağını öğreniyoruz.
Aynı şeklide nasıl güzel ve bilgili yazılacağını da görüyoruz.
Elbette bilgilendirici yazıları bulmak için epey aramak gerekiyor. Çoğu kahvehane sohbeti düzeyinden birazcık daha aşağıda olan yazılardan arayıp bulmak kolay değil. Ama bunca karmaşa ve çeşidin içinde elbette harika yazılar yazan yazarlarımız da var, haklarını yememek gerekiyor.

Geçenlerde 10 Kasım vesilesiyle bir sürü yazı yazıldı. Kimisi Atatürk’e saldırmayı fırsat bildi ve yazdı. Kimisi ise dalgasını geçti.
Mesela bir yazar da “özlemle anıyoruz” denmesine çok gülmüş.
Özlemle nasıl anılırmış ki?
O zamanlarda mı yaşamış yazanlar ki özlüyorlarmış?
Hiç olur muymuş?
Tesadüf o ki ben de “Özlemle” anmıştım Atayı.
Özlemek için ille de o zamanlarda yaşamak gerektiğini düşünmemiştim.
Özlediğim onun gibi bir devlet adamının varlığıydı.
Söz konusu olan özlem, öyle bir devlet adamı olunabilmesine duyulan bir özlemdi. Ama yazara göre komik bir durumdu...Olsun ne yapalım bu da özleyenlerin cahil komikliği olsun.

Blog yazarlığı ise her anlamda bedava ve pek bir bağımsızsınız yazarken. Editöre ya da yazı işleri müdürüne beğendirme kaygısında değilsiniz. Beğenilmiyorsa yazdıklarınız, okunmuyorsunuz. Ama bu bile engel değil yazılarınızın durmasına. Herhalde en zevkli tarafı özgürlüğünüzün olması ve dünyanın her yanına ulaşabilme ihtimaliniz.