Minibüsler

Şu pek bir soğuk kış gününde ve pek de tatsız olan memleket meselelerini dinlerken, okurken...aslında haberleri okumaktan bıkmış, tüm bu tatsızlıktan da sıkılmış halde geçmişe yine çocukluk zamanlarına kısa bir yolculuk...yapmayı istedim. Akşam bir muhabbet başladı çocukluk zamanlarına dair. Belki sizler de katkıda bulunursunuz yorumlarınızla...ya da gülüp geçersiniz, bilmem ki?
Şimdi bu satırlar o muhabbetlerden...

Minibüsler... eskiden hani muavinlerin de olduğu zamanlardan. O minibüsler işte. Daha çok İstanbul’da olanlarını kastediyorum.
Tam yeni hareket etmiş olan minibüse muavinin koşa koşa yetişmesi, “Klank” diye kapıyı kapatması.
Sonra paraları toplamaya başlaması.
Yolcuların kafaları bir o yana bir bu yana çukurlara girdikçe sallanması.
Muavin abinin paraları bozması, tomarla parayı hemencecik kontrol etmesi...pek bir ilgimi çekmiştir ve gözlerimi kocaman açarak bir de heyecanla izlemişimdir.

Hatta özenip büyüyünce muavin olmayı hayal etmişimdir. Zaten ben farklı meslekleri istemişimdir hep. Hani doktor, mühendis, avukat üçlemesinden pek bir farklıdır benim üçlemem...kasap, balıkçı...muavinlik filan.
Neyse yine minibüs zamanlarına dönersek. Muavin abinin herkes ayaktayken o kadar sıkışmasına rağmen hala para alıp verebilmesi ve hatta kapı hafif açık halde seyahat etmesi...pek bir orijinal gelmiştir bana. Şoförün ise evinin bir odasını döşer gibi döşediği mekanı ise çok ilgimi çekmez. Ama müzik kasetlerini köşesinden konsola önce vurup sonra çalması. Ya da ince bir bilek hareketi ile beyaz simli vitesi “Kıtırk” diye ikiye, üçe takması daha ilgi çekiciydi benim için.
Hatta hemen yanında oturan muhabbet arkadaşı sanki hep orada yaşıyordu. Acaba o adamın işi yok muydu? İşi orada oturmak mıydı yoksa?

Küçük bir çocuğun gözünden yıllar sonra tekrar bakmaya çalışmak bu kadar oluyor. Şimdilerde ise her ne kadar minibüsler yine çalışıyor olsa da...Eskisi gibi değil.
Bu durum tıpkı heyecanla gidip mezun olduğunuz liseyi, ilkokulu ziyaret etmenize benziyor. Sanıyorsunuz ki yine o zamanlardaki gibi hissedeceksiniz halbuki oraları hatırlarınızdaki gibi yapan, o zamanki insanlar...arkadaşlar, öğretmenler, hademeler, kantinci çocuklar hatta şu karşıdaki lokantanın sahibi ama o lokantanın yerinede bina dikilmiş mesela...

Her şey şimdi ve o zamanlar diye keskin bir çizgi ile ayrılmış belki de.