Anne baba olabilme özgürlüğü

Her zaman seviyesini koruyan ve anlatmak istediklerini en duru şekilde anlatan bir yazar Gündüz Vassaf. Yazılarındaki akıcı anlatımı bazen en bildik şeyleri anlatsa bile mutlaka düşündüren ve o en bilindik konunun bir köşesine hiç bilinmedik bir noktayı güzelce ama usulca iliştiren bir yazar. Pazar günkü yazısı yine düşündürücüydü. İsimlerimiz ve dinimiz bizim kontrolümüzün hiç olamayacağı şekilde belirleniyor diyordu yazısında. Anne ve babaların kişisel seçimleri ve hatta hırsları en belirleyici özellik. Din konusunda da yine benzer bir durum var, seçim şansı yok. Sonradan ismini ve dinini değiştirenlerin durumu ise toplumda hep bir şüphe hatta acıma ile karışık bir küçümseme ile karşılanıyor...şeklinde özetlenebilir yazısı.

Yazısını okudukça benim de aklıma başka örnekler/durumlar geldi. Onları yazmak istiyorum.

İsim değişikliği hakikaten pek bir radikal karar. Ama düşünün mesela ismi “Satılmış” olan birinin başka bir isim seçme isteğini kim ve neden tuhaf bulabilir ki? Mesela bazen buralarda isminizin ne anlama geldiğini soruyorlar, “Eeee...efendim benim ismimin ingilizcesi sold out anlamına gelmekte keh keh” diyerek işi espirili bir hale de sokmak mümkün ama nereye kadar?
Hakikaten de anne ve babaların bu kadar düşüncesiz bir şekilde ya da kendi bencillkleri içinde çocuklarına isim vermeleri düşündürücü.

Bu başka bir durumu da aklıma getiriyor. Mesela anne ve baba olmak ya da çocuk sahibi olabilmek her insanın hakkıdır diye düşünülse de, pratikte bence bu bir insan hakkı değildir. Herkes anne ve baba olmamalı.
Ne ruh hastası insanlar var çocuk(lar) dünyaya getiriyorlar. Öyle bir şekilde büyütüyorlar ki kendilerinden de hasta insanları meydana getiriyorlar. Ya da bazen öylesine cani ruhlu oluyorlar ki çocukları büyüyemiyor bile.

Daha geçen gün haberlerde vardı, 3 aylık bebeğini döverek komaya sokan (ve sonrasında da bebek ölür) bu bebek katili adam ise hapiste diğer mahkumlar tarafından öldürüldü. Vahşetin vahşeti getirdiği bir düzen. Bu adamın diğer iki çocuğundan biri ise yediği dayaklar nedeniyle konuşma güçlüğü çekiyor. Böylesine insanların çocuk sahibi olma hakları olmamalı. Herkes çocuk sahibi olacak diye bir şey yok aslında. Toplum baskısının en hasta ruhlu insanların bile çocuk sahibi olmasına imkan vermesi çok üzücü. Bir de diğer taraftan kaliteli insanlar yetiştirmek yerine, büyüklerimizin (!) “yapabildiğiniz kadar çocuk yapın” diyerek tuhaf bir teşvik içine girmeleri ise aslında toplumu hiç de umursamadıklarının en büyük kanıtı. Ama gözler her zaman göremeyebiliyor söylenenlerin ardında asıl yatan isteğin ne olduğunu.
Sorumluluklarımız çoğu zaman özgürlüklerimizin nereye kadar olduğunu bilmekle başlıyor. Fakat sınırsızca her şeyin özgürlük olduğunu düşünmek ise galiba en büyük mahkumiyet.