Zamanda yolculuk

Hayal mahsülü filan değil.
Hepimiz zamanda yolculuk yapıyoruz.
Belki bazen yavaş ama bir takım kendimizle ilgili şeylere ve durumlara ucu dokununca zamanın, işte o an hızlı geçmeye başlıyor.

Zamanda yolculuk çoğu zaman düşündüğüm hatta üzerine öykü denemeleri yaptığım bir konudur. Fakat diğer yandan da bizzat zamanda yolculuk yapıyor olmamızı görmek epey ilginç bir durum.
Bizim planladığımız belki biraz daha hızlı bir yolculuk, hani istediğimiz anda birden ileri gitmek ya da çok geri gidebilmek. Ama yaşlanmadan ve kaybolmadan hem de fiziki olarak gidebilmek.
Her zaman ve her şey hep bize göre olsun.

Düşünce ortamında ise bu hızlı zaman yolculuklarını geriye doğru yapabiliyoruz.
Artık aklımızda daha doğrusu hatıralarımız da neler kaldıysa, hatırlayabildiğimiz kadarıyla.

Bazen bir arkadaşınızı yolda tesadüfen görüyorsunuz, halbuki onu o an görmeseniz belki de önünüzdeki 250 yıl boyunca hatırlayabilmenize imkan yok.
Çok gerilerde, çok diplerde kalmış.
Onunla birlikte o an geçmişe gidebiliyorsunuz.

Alzheimer hastalarında bu hatıra durumları çok acıklı elbette.
Hatıralar çoğu zaman kim olduğumuzun birer ispatıyken, bu hastalık insanların geçmişlerini ve bizzat kendilerini siliyor.
Kim olduğunu bilmeden yaşamak.
İşte onlar için “şimdiden” ne ötesi var ne de gerisi.
Onlar için zaman durmuş belki de.

Sonbaharda ya da şu kış günlerinde pencereden dışarıya bakıp da gri ve karanlık renkli bulutları gördükçe aklıma ilkokul zamanlarım geliyor.
O zamanlarda da havanın karanlık bir gri olması hatırlama nedenim.
Öğretmenimizin topluca kafadan çözmeli (kağıt, kalem kullanmadan) matematik sorularını sorması ve benim düşünür ve hatta sonucu buluyormuş gibi yaparaktan gözlerimi kısıp tavandaki bir noktaya odaklanışım. Halbuki o dakika sorsa “evet evladım sonuç ne?” dese, ben bilmiyorum ki cevabı...sadece çözermiş gibi yapıyorum.

Filmleri seyrederken en büyük merakım kaç yılında yapılmış olduğuna dair tahminlerde bulunmak.
Çoğu zaman tahminlerim doğru çıkıyor.
Sonra hemen bu filmi ilk seyrettiğim zamanlara doğru aklım akıp gidiyor.
İstiklal caddesi her zamanki gibi yine kalabalık. Üniversitenin ilk yılları hatta ilk yılı...özgürlüğümüzün ilk heyecanları.
İstediğimiz gibi giyinebiliriz artık.
Dersler de artık öyle sabahtan akşama kadar değil.
Ara zamanlar hep bizim. Hatta tüm gün bizim.
Nasıl istersen öyle kullan.
Çarşambaları en boş günümüz ya, işte o zaman İstiklal caddesindeyiz sinema afişlerine bakıyoruz. “Forrest Gump”, değişik bir film. Sonra, seneler sonra tekrar seyredince bu sefer başka bir tat bırakıyor.

Kokular da yine aynı öyle.
Zaman yolculuklarının en hızlısı belki de.
Hatta sizi geçmişe götüren bu kokunun tam olarak nereye ait olduğunu anlamadan gidip dönüyorsunuz bile. Belki de birden fazla zaman dilimine ait bu kış kokusu.
İstanbul’a ait belki.
Hani minibüs sırasında beklerken, hemen yan tarafta da salatalık satan adamın halleri (hıyar satan adam mı demeliydim yoksa?).
Hızlı hızlı salatalıkları soyması ve tuzlaması.
Hemen önündeki müşteriye uzatması.

Kış kokulu İstanbul’da Sirkeci’den arabalı vapura binmek mesela.
Kış kokusuna içerisinin havasızlığının karışması, hatta palto kokusu.
Sigara içen adamın palto kokusu hem de.
Nemli ve yıkanmamışlık kokan sigara kokulu paltolu insanlar arasında yolculuk.

Müzikler de öyle, Duran Duran grubunu dinlemek ve her dinleyişle birlikte lise zamanlarına dönmek. Yaz şarkılarını tekrar duyunca tam da o yaz zamanına gitmek, “All that she wants”...şarkısı mesela.

Kısacası zaman yolcularıyız biz ve eğer çok istersek kısacık da olsa geçmişe doğru gidip gelebiliriz, geleceğin ne getireceğini tam da kestiremeden ama güzel şeyleri umut ederek.