Ben çektim sen de çek!

Başlığı daha farklı atabilirdim. Ama en yaygın olanlarından birini alıp seçtim. 

Özellikle yüksek öğretimde ve ardından gelen daha da yüksek öğretimde (aman fazla yükselme, düşersen canın acır!) asistanların, hocaların kendi zamanlarında çektiği zorlukları benzer şekilde de öğrencilerine çektirmesinden söz etmek istiyorum. 

Bence bu geçmişte yaşanılan zorlukların şimdiki zamanda yansıması olarak öğrencilerinize, asistanlarınıza zorluklar çıkarmanız, gereksiz bencilliklerle hayatı çekilmez hale getirmeniz tamamen hastalıklı bir davranış. 

“Eeee, bizim zamanımızda böyle değildi...gece yarılarına kadar laboratuvarda kaldığım olurdu...sen de kalacaksın!” Ya da “Nöbetten çıkardım, sonra gelirdim ve  daha 5 saat de evde çalışırdım.” Böyle örnekler daha çok uzatılabilir. Bir sürü versiyonları var bunun.

Hoca olmak demek, aynı zamanda geçmişte yaşadığınız zorluklardan ders alıp bunların nasıl aşılacağını yeni kuşaklara da öğretmek demektir. 

Yoksa hiç bir işe yaramamış olacaktır onca tecrübe. Bazı hocaların çok katı olmasını ve olur olmadık her şeye sinirlenmesini önceleri anlayamıyordum. Çoğu zaman kendim de buluyordum suçu. Bir şeyi anlatmaya çalışıyorken, karşımdaki hocanın sabır süresi 4-5 dakikayı geçmiyordu. Ya da bir şeyi söylenirken duyup anlamamak büyük bir tepki çekiyordu. Oluşturulan gerginlikten dolayı ikinciye sorma şansım kalmıyordu bile. "Ne dediniz anlayamadım" sorusu, karşimdaki insanın kafasında şu şekilde algılanıyordu. Ben konuyu anlamadım, bilmiyorum. Halbuki konuyu bile anlamamış olsam da bunu söylemenin hiç bir sinir patlaması yaratacak tarafı olmamalıydı. 

O hoca kaç öğrenci ile ne kadar sorumluluk ile uğraşıyor biliyor muydum? Benim ya kulaklarımı temizletip iyi duymam gerekiyordu. Ya da dudak okuma konusunda da uzman olmalıydım. 

Zaman içinde şunu farkettim. Etrafında böylesine sinirlilik ve gerginlik kalkanları kuran insanlar gerçekte çok zayıf kişiliklermiş.

Çoğu zaman kendilerine olan güvenleri epey düşük olan bu kişilerin, alandaki ya da ilgili konu hakkındaki bilgisizlikleri onları bu şekilde agresif yapmaya itmiş. Sebebi de belli;

agresif olduğunuzda kimse size doğru dürüst soru soramadığından gerçekte ortaya çıkabilecek bilgisizliğiniz de bu koruma kalkanı (!) sayesinde saklı kalabiliyor. Hatta size sorulan sorulara da aynı soruyla karşılık verebiliyorsunuz. Bu da başka bir taktik. 

Geçmişte çekilen zorlukların bugünlere yansıtılması bana kalırsa bencilce bir davranış. Ben yandım, sen de yan... Ben de yoktu sende de olmasın.

Sürekli “ben ben ben” denerek çözüm yerine çözümsüzlük üretilmesi, mutsuzluğu da beraberinde getiriyor.

Çok çarpıcı bir şey saptanmış.

Laboratuvarın patronu olan profesörler, ya da şirketteki bir yönetici, kısacası “patron” konumunda olan insanların ruh hali ve davranışları yöneticilik yaptıkları o bölüme de yansıyor. Yöneticinin her şeyi saklaması, gizli kapaklı olması. Ya da altında çalışan insanları kullanarak birbirlerine ispiyon yaptırtması, onu güvenilmez kılarken, birlikte çalıştığı personelini de ister istemez bu ruh haline sokuyor. İnsanlar güvensiz ve mutsuz ve hatta hep gergin olmaya başlıyor.

Tabii ekmek parası ve “çoluk çoçuğum var abi” halleri nedeniyle de bu hasta ruhlu insanlara kimse sesini çıkarmıyor.