Nehrin karşısındaki kütüphane

Gereksin gerekmesin ayda bir kez mutlaka banyo olurum...Temiz olmak lazım.

Ne oldu ki?
Ayda bir kez fazla mı? Bence hiç de değil gayet ideal...

Şaka yapıyorum yahu!...
Yoksa şaka yazıyorum mu demeliydim?

Evet elbette şaka...ayda bir kere banyo mu olunurmuş...?

“Banyo olmak” ne tuhaf cümle...ya da “banyo yapmak”...
banyo yaptım...bir de mutfak bir de salon yaptım...Ne bu şimdi?
Yıkandım desem daha mı iyi acaba?

Neyse...yıkanırım öyle ayda bir değil tabii ki.
Eskiden her sabah ama artık iki günde bir ancak.

Geçenlerde yine otobüse bindim...şu nehrin karşısındaki kütüphaneye gitmek için.

Gazeteler de var orada, eskiden kağıtta olurdu ya...artık o kağıt inceliğindeki ekranlardan okumak çok keyifli.
Elinize alıp aynı eskiden olduğu gibi okuyabiliyorsunuz.
Hatta anında güncelleniyor. Ne diyorlar tam bilemiyorum.
Dijital kağıt mı?...dijital gazete mi?...neyse işte ondan.

Eve de almak lazım ama dışarı çıkıyorum ya iyi oluyor.
Nehir kıyısında yürümek...çevreyi seyretmek harika .

Amma da lafı uzatıyorum di mi?
İnanın sayfa dolsun diye değil...sanki dertleşiyorum gibi geliyor da ondan.

Ne diyordum?

Hah...otobüse binmiştim evet.

Anında yer buldum oturdum...koltukların hepsi koridora dönük ya...tam karşınızdaki insanın suratına bakar gibi kalıyorsunuz.
O bakımdan hemen omuzunun üzerinden bir nokta belleyip oraya bakıyorum.
Gözgöze gelmek tuhaf geliyor bu insanlara.
Halbuki bunların plastik hayatlarına karşın bizim akdenizli ruhumuz var.
Akdeniz gözlerimiz var. Sıcaklığımız var.
Bunlar özenle gözlerini kaçırmaya devam etsinler.

Fakat tam da karşımda oturan bu kadın hiç bir şekilde kaçırmadı gözlerini ona her bakışımda sanki gözleri ile güldü.
Kalbim nasıl da hızlı atmaya başladı.
Bak bak...bakışlar ne etkili oluyormuş...aslında bakışlar değil bu kadının asaletli duruşu ve güzelliği ile birleşen bakışları esas sebep.

O nasıl bir gülüştü... “Aman Tanrım yahu!” diyorum...başka da bir şey demiyorum.

İyi ki bugün yıkanmışım...temiz de kokarım şimdi...
Hep yanımdan geçenlerde o yeni banyo yapmış insan kokusunu duyuyorum ya hoşuma gidiyor.
Şimdi ben de aynen öyleyim.

Acaba...acaba bir muhabbet başlatsam mı?
Yoksa tuhaf mı kaçar? Ya da muhabbet öyle kısa sürer ki başlaması ile bitmesi bir olur. Pişman olurum yine...dünyanın en yüzeysel ve kısa muhabbetini başlattığım için.

Konuşsam mı yaaa?!...30 larında filan vardır...Bana yakın sayılır.

Kendi kendime o kadar sayıklamalara dalmışım ki...Şoförün uyarısıyla irkildim.

“Bayım! Kütüphaneye gelince hatırlatın demiştiniz...geldik. Yürüyen merdiveni indirmemi ister misiniz?”
“Yok sağolun...inerim böyle de...bastonum ne güne duruyor”

O güzel kadın benimle o durakta inmedi...ama eğer bundan 50 sene öncesi olsaydı...
Aynen öylesine olsa bile,
kısacık olsa bile...
hatta dünyanın en kısa ve yüzeysel muhabbeti olsa bile konuşurdum.

Neden konuşmadım...çünkü ruhum ilk otuzlarıma tutunmuş ve hala öyle yaşıyorken, hissediyorken...bedenim...çoktan 2060 yılının tüm ağırlığını taşıyor.  Bu yaşta kolay değil...baksanıza adımlarım bile öylesine küçük ve yavaş ki yarım saatte ancak giderim şu kısacık yürüme mesafesini.


July22,  2060...digitally signed by the user of the TECHS Library