Bazı rüyalar vardır, hiç bitmesi istenilmez.
Hatta uyandığınızda üzülürsünüz bile.
Kimi rüyalar o kadar gerçekçidir ki...uyandıktan sonra da etkisinde kalırsınız ve bu etki tüm güne yayılır bazen.
Bazıları ise yıllar geçse bile unutulmaz.
Halbuki gördüğünüz binlerce rüyadan biridir. Ama etkilemiştir işte sizi.
Bir de kabus dediğimiz rüyalar vardır ya, onların en güzel kısmı uyandığımız andır.
Hani o elinde bıçaklarla kovalayanların hemen önünde koşarken ve son anda görüpte yan sokağa girdiğiniz dakika vardır ya...
Fakat çıkmaz sokaktır.
Geç farketmişsinizdir.
Artık yakalayacaklardır.
Sizi feci bir şekilde öldüreceklerini anlamanız uyanmanıza sebep olur.
Hah!...İşte o dakika muhteşemdir.
O abiler hala ellerinde bıçaklarla sizi aramaya devam etsinler. Siz çoktan o mekanı bırakıp gitmişsinizdir ki. Sanki paralel evrenler teorisi gibi. Başka bir yerde öldünüz/öleceksiniz ama hala yaşıyorsunuz diğer evrende.
O sokağı da ve her türlü olasılığı da orada bırakıyorsunuz ya...
O sizi kovalayan adamlar,
sizi artık yakalayacaklarından çok eminlerken,
sizi göremeyince nasıl da şaşıracaklardır di mi ama?
Ya da bir sürü borcunuz vardır...bir uyanırsınız...hooop her şey sıfırlanır. Rüyadaki hiç bir borcunuzun bu tarafa taşınmasına imkan yoktur...yine herşey orada kalmıştır.
Bunları böyle düşünürken, hayatımıza baktım da aynen böyle rüya gibi.
Ölüm de buradaki sınır çizgisi oluyor.
Uyanma anı sanki.
Böyle “ÇOTANK!” diye aniden gidenlerimiz var mesela...hayretler içinde kalıyoruz. Hani o kadar ev almıştı...daha yeni filan evlenmişti.
Herşey öylece duruyor. Onunla ilgili herşey öylece duruyor sadece o yok.
Bizler de tıpkı rüyadaki o eli bıçaklı abilerin şaşkınlığıyla bakınıyoruz. “Vayy beee!...nereye gitti daha demin burdaydı yavvv!”.
Sıra bize de gelecek ama görmezden geliyoruz çoğu zaman. Tıpkı ilkokulda aşı sırasında beklemek gibi bir durum...sıra geliyor...”Offf be!...nasıl kaçsam ki acaba?”.
Asıl vurgulamak istediğim şey durumun tıpkı rüyadaki gibi olması. Bu dünyadan gidenlerde de durum aynen böyle işte. Kötü insandı, iyi insandı derken bir anda kaybolup gidiliyor.
Paralel evrenlerde belki de hala varız...ya da çoktan öldük ya da sonsuza kadar hep bir şekilde varız.
Rüya gibi hayat işte.
(bu yazım MB'de kendi alanımda 11.04.2008 tarihinde yayımlanmıştır ilgili link:http://blog.milliyet.com.tr/Blog.aspx?BlogNo=103415
Kayıtlar
6 Yorum:
Belki birinin rüyasında yaşıyoruzdur da aslında yokuzdur diye düşünmüşlüğüm vardır çoğu zaman. Ölüm de belki onun uyanışıdır...
yıllar önce bir yerde okumuştum kime ait not etmemişim ne yazık ki..." ölüm tanımı olmayan bir çiçeğin kokuları gibidir. ve tanımı olmayan ölümlerle ölür insanlar" diyordu ve öylece kalıverdi işte aklımın bir yerinde...
Rüyalar benim için çok ilgi çekicidir oldum olası. Uyandığımda her ayrıntısını hatırladığım, uyanıp tekrar uyuyup devamını gördüğüm ya da beğenmediğim yerlerine rötuşlar yaptığım rüyalarım vardır benim. Ağlayarak, haykırarak ya da kıkırdayarak uyanmak çok tuhaf bir durum aslına bakarsanız. Rüyalar ne kadar gerçek gibiyse, özellikle de ani gelen ölümler de rüya gibi...
belki birinin ruyasinda yasiyoruzdur...sey gibi bazilarimizin gercekleri bazilarimizin hayalleridir gibi...
---
tanimi olmayan olumler sonunda kisinin en son tanidigi sey mi oluyor hatta cogu zaman tanimaya bile firsat bulamiyor belki de
----
ruyalarin gucune de inanirim... kendimizi tanimaya basladikca ruyalar bence muthis yol gosterici
----
Katki ve yorumlariniz icin cok tesekkurler. Sevgilerimle.
bir sürü şey diyesim vardı ama iki cümlende öylece takılı kaldım.. diğer tüm cümlelerini ve benim cümlelerimi de bastırdı..
"Herşey öylece duruyor. Onunla ilgili herşey öylece duruyor sadece o yok. "
o yok.. onunla ilgili herşey duruyor..
kalana katlanması ne zor değil mi yokluğa??
>7.oda
Hakikaten zor...galiba zamanin cok buyuk yardimi ve etkisi var katlanabilme gucunu bulmakta. "Katlanmak"...dogru demissin.
Yorum Gönder