Hayatın kenarında yürürken sana mı rastlamıştım? Yoksa yanlış mı
hatırlıyordum?
Belki de rüyaydı ve gerçek olduğunu sanıyordum. Fakat ellerinin güzelliği zaten gerçek olduğunun kanıtı değil miydi?
Ah! Belki de hayaldi...ellerinin güzelliği. Neden en ilk önce ellerine bakmıştım acaba?
Tıpkı gözler gibi eller de ruhun aynası diye olmasın sakın?
Sonra bir de gülüşün vardı...tuhaf mıydı yoksa bana mı öyle gelmişti?
Tuhaflığı...zaten sarhoş etmişti beni öyle değil mi?
Peki ya ellerini nereye koyacağını bilemeyen hallerine ne demeli? Bu da samimiyetinin bir işareti miydi?...hani heyecanlanmanın, demek istedim...hani tıpkı benim gibi.
Hayatın kenarında yürüyordum ya...sonra yoruldum belki de...çünkü epey uzunca yürümüştüm. Oturdum bir süre için. Baktım sen de oturdun hemen yanıma...hatta başını omuzuma bile koydun. Ben hala düşünüyordum...”acaba elimi omuzuna atmalı mıydım?” diye
Sonra “hadi kalkalım biraz daha yürüyelim” dedin...tam da elimi omuzuna koymaya karar vermişken.
Bu sefer baktım ayakkabılarını da çıkardın.
Artık...yalın ayak yürüyordun.
ve evet elbette hemen anında...o dakika farkettim...ayaklarının da gözlerin kadar güzel olduğunu...hatta ellerinden de güzelmiş.
“Ne kadar da şekilcisin?!” diye geçirmiş misindir içinden? Ama ben bir şey dememiştim ki?
Şekilcilik değildi halbuki...güzel şeyleri sevmekti benimkisi en fazla.
Hayatın kenarında beraber yürümeye başlamıştık ya...ve hani sen çıplak ayaklarınla olabildiğince kendin olarak yürüyordun...işte bu yürüyüşlerimizden birinde farkettim ki...kalbin en güzeliymiş.
O kalbe tutundum...hayatın kenarından düşmemek için...biliyordum senin de bana tutunduğunu ...dolayısı ile hayata tutunduğumuzu.
Ah! Belki de hayaldi...ellerinin güzelliği. Neden en ilk önce ellerine bakmıştım acaba?
Tıpkı gözler gibi eller de ruhun aynası diye olmasın sakın?
Sonra bir de gülüşün vardı...tuhaf mıydı yoksa bana mı öyle gelmişti?
Tuhaflığı...zaten sarhoş etmişti beni öyle değil mi?
Peki ya ellerini nereye koyacağını bilemeyen hallerine ne demeli? Bu da samimiyetinin bir işareti miydi?...hani heyecanlanmanın, demek istedim...hani tıpkı benim gibi.
Hayatın kenarında yürüyordum ya...sonra yoruldum belki de...çünkü epey uzunca yürümüştüm. Oturdum bir süre için. Baktım sen de oturdun hemen yanıma...hatta başını omuzuma bile koydun. Ben hala düşünüyordum...”acaba elimi omuzuna atmalı mıydım?” diye
Sonra “hadi kalkalım biraz daha yürüyelim” dedin...tam da elimi omuzuna koymaya karar vermişken.
Bu sefer baktım ayakkabılarını da çıkardın.
Artık...yalın ayak yürüyordun.
ve evet elbette hemen anında...o dakika farkettim...ayaklarının da gözlerin kadar güzel olduğunu...hatta ellerinden de güzelmiş.
“Ne kadar da şekilcisin?!” diye geçirmiş misindir içinden? Ama ben bir şey dememiştim ki?
Şekilcilik değildi halbuki...güzel şeyleri sevmekti benimkisi en fazla.
Hayatın kenarında beraber yürümeye başlamıştık ya...ve hani sen çıplak ayaklarınla olabildiğince kendin olarak yürüyordun...işte bu yürüyüşlerimizden birinde farkettim ki...kalbin en güzeliymiş.
O kalbe tutundum...hayatın kenarından düşmemek için...biliyordum senin de bana tutunduğunu ...dolayısı ile hayata tutunduğumuzu.
Kayıtlar
2 Yorum:
gözler
eller
ayaklar
kalp
:)
güzel bir dörtlü :))
Simdi sen boyle alt alta koyunca gorebildim...yazdiklarimin ozeti olmus bu liste.
Bence de guzel bir dortlu:))
Yorum Gönder