Bana sonsuz sabır gösterin ve hep sevin.

Daha çok istiyorum...onu da bunu da.
Sadece eşyalar değil istediğim, her şeyi, herkesi istiyorum.
Hemen sahip olayım. Sonra da bir güzel tüketeyim.

Bana sonsuz sabır gösterin ve hep sevin. Hep en üst çekmeceniz olayım hayatta.
Bozulan eşyalarımı tamir ettirmek ne kadar da boş.
Hemen gidip yenisini alayım.
Hatta bozulmasını beklememe gerek bile yok.
Hani cep telefonumu 6 ay önce almıştım ya ama modeli eskidi ki, hemen yenisini alayım.

Televizyonum ne kadar da küçükmüş. Daha büyüğünü alayım.

Sevgilim pek bir güzel kız...çok güzel, hakikaten öyle böyle değil. Fakat yine de şu her sabah durakta karşılaştığım kız sanki daha mı güzel ne?
Belki de...belki de asıl o benim sevgilim olmalı.

Arabada giderken dinlediğim radyo kanalında çalan müzik harika ama ya daha iyisi şu anda diğer kanallarda çalıyorsa...hepsini dolaşayım kararımı ona göre veririm.

Ben dünyanın merkeziyim ya.
Her şey ama her şey yani tüm güzellikler ve iyi şeyler demek istiyorum, hep bana doğru olmalı.

Bu kadar ben merkezli ve tüketen bir yazıyı nasıl yazdın diye soracak olursanız.

Sebebi şu resimdeki televizyonlardır.

O televizyonlar  sıra sıra dizilmişti kaldırım kenarına.
Eminim bozuk oldukları için değil de eski oldukları için bırakılmışlardı öyle kaldırıma.

Tıpkı dostluklarımızı işimize gelmediğinde bıraktığımız gibi bırakmışlardı onları da kenara.

Sonra yağmur yağdı.
Öncesinde çalışıyor olsalar da artık çalışamayacaklardı.
Kimseye yar olamadılar, bizden başka.
Önce kullandık ve tükettik. 
Sonra sıkıldık. 

En sonra da attık.

Tüketim toplumunun ve ben merkezli hayatların esiri mi olduk ne?