Kağıt, kalem, nutella, merdivenler...vs vs

("Taken for granted", Sia)

Sevgili beenmaya, mim şeysi yollamış çocukluk anıları üzerineymiş. Hayatımın en çok sevdiğim kısmının anılarını yazmak eğlenceli olacak. Fazla bekletmeden ilk fırsatta yazmalı. Bir sonraki paragrafta başlamalı öyleyse.

Üst tarafa koyduğum çizim rastgele konmadı. Zaten bu blogta hiç bir şey rastgele değildir. Dikkatli bakanlar sadece okuyanlar değil yani...detayları farkedecektir. Detaylar önemlidir hayatta.
Çizim neden rastgele değil. Çünkü bizzat benimle ilgilidir de ondan.
 
Misafirliklere gidilirken oyuncak götürmezdim. Kağıt ve kalem götürürdüm. Yanıma alacağım kağıtların fazlalığı ya da azlığı misafirliğe gidilen yer ve insanlarla direk ilgiliydi. Eğlenceli bir yer değilse...yani bir çocuk için eğlenceli yer değilse demek istiyorum, yanıma alacağım kağıtlar çok fazla olurdu. Zaten kağıt ve kalem yanyana geldi mi uçsuz bucaksız bir hayal denizine yolculuğum başlardı.

O zamanlar Nutella Almanya’dan gelirdi. Nutella...hmmmm çok lezzetliydi. Hala mutfağımda var ki.
Ama bir de Schokella(Şokella) vardı.
O da çok güzeldi.
Sonra büyüyünce Schokella’nın o çocukluktaki tadı,  hep çocuklukta kaldı. Çünkü bir şeyler olmuş o orijinal tadı gitmişti. Bir de büyüyünce “Schokella gibi olmak” deyimini ortaya atacaktım.
Schokella gibi olmak hani böyle pelte pelte dökülmek ya da erimek yamulmak...kifayetsiz olmak durumunun tanımıdır.
Yani Schokella olmak işte! (Mesela...aşık olduğunuzda şokella olmaz mısınız? öyle bir şey...)

O zamanlar...yani çocukken.
Ama biz çocukken!...
Çizgi filmler de bizim gibi masumdu.
Henüz pokemonlar çıkmamış, etrafa şiddet çok fazla yayılmamıştı.
Heidi vardı ve ben her defasında heyecanla izlerdim.

Çocukluk zamanımın unutulmayanları arasında...o arka sırada oturan ve hep dayak yiyen...kafasında çeşit çeşit cetveller (ama tahta olanları) kırılan sınıf arkadaşım aklıma gelir.
Bir de burun deliğinden nefes aldıkça şişip ve sönen sümük balonu...
bir de sıfır numara traş edilmiş kafası...
bir de beyaz yakasının uçları kıvrılmış ve savrulmuş hali.
ve bir de dayak yerken bile tuhaf sırıtışı. Dayak sonrası yine serseri serseri etrafa bakışı ve elbette yüzüne asılı kalan sırıtışı....ha bir de tembelliği. Kafamda ki tembel çocuk görüntüsünün temsili resmidir.

Hani dövülmeye mahkum çocuk görüntüsü sanki.

Bunca yıl aklımdan bu görüntünün çıkmaması da ayrı bir ilginçlik.
O arkadaşımı yıllar sonra yolda gördüğümde bu görüntülerin hepsi nasıl da kafamın içinden anında koşarak geçmişti anlatamam. Gayri ihtiyari adamın direk burnuna bakmıştım. Ama o hiç bilmedi neden baktığımı.

Çocukluğuma dair unutamadığım başka bir şey ise her yere koşarak gitmemdi. Her yere ama!.
Merdivenleri hızlı hızlı çıkardım. Çoğu zaman tırsıklıktan dolayı merdivenleri hızla çıkardım...”amanın otomat sönmeden ben yukarıya çıkayım karanlıkta kalmayayım” diyerek 30 saniye ancak yanan ve TRONK!! diye sönen otomat, sönmeden 5 kat çıkardım.
Bilmeden dünya rekorları kırıyordum...çocuk halimle.

Milliyet çocuk okumayı seviyordum.
Annem ve babam diğer anne babalar gibi hiç bir zaman çizgi roman okumamı yasaklamadılar, engellemediler. Ben hep heyecanla ve zevkle okudum...saklamadan, gizlemeden...sonrasında benzer şeyleri çizeceğimi bilmeden okudum.

Daha çok ama çok yazarım...okuyanları da fazla yormadan durmayı bilmeli.

Beenmaya’ya en zevkli ve en kolay yazdığım mimi yolladığı için bir kez daha teşekkür ederim.

Bu mimi birilerine yollayayım...hmmm...mesela Serdar'a...Öykü'ye....Nily'e bir de Ivır zıvır'a.
(mim konusu: çocukluk anıları)