Şokellalı, Nutellalı günler

Tadından vazgeçemediğimiz ya da vazgeçemediğim mi demeli?
Neyse işte bir şekliyle vazgeçemediğimdir o benim.
Onca yıl ekmeğimizi paylaştığımız şokella ve türevleri üzerinedir, bu blogun konusu.

Onca dert bitti de bula bula yazacak bunu mu buldum?
Daha önem arzeden konuları yazmak akıllıca olmaz mı?
Mesela yazdıklarımızı yağmacılar ve onların küçük versiyonları okuyup,

“hakketeeen çalmak ne kötüymüş...ıyyygh bir daha yapmıcam...valla bak bir sonraki sele, depreme kadar yapmıciim!” mi diyeceklerdir ?

....?

Ama biz yine yazarız, hatta utanırız da.
Yapan utanmadıktan sonra neye yarar?

Biz zaten yapamayacağımız ve insanlığımıza da yakıştıramayacağımızdan dolayı gidip birinin malını çalmaz, yağmalamaz, kısacası zarar veremeyiz.

Yapıldığını görünce ise sanki kendimiz yapmışçasına utanç duyarız bu görüntülerden.
Halbuki utanmak yerine şükretmeliyiz onlar gibi olmadığımıza.

Neyse ben sığ bir konuya geçeyim.
Boğulmayalım daha fazla.

Şokellalı ekmeğimi anlatayım size.
Küçüklükten bu yana önce şokella sonra ise bir ara sarelle ama ardından bugüne kadar Nutella, ekmeğime arkadaşlık etti.

Nutella, yumuşacık ekmeğim ve ben hep birlikte mutlu yaşadık hatta yaşıyoruz da.

Ekmeği şöyle güzelcecik kesersiniz ve ekmek hani böyle sünger gibidir, Nutella’ya bıçağı daldırıp bolca alırsınız.
Sonra sürer....sürer ve sürersiniz.
Bu sırada hafiften salyalarınız akmış ve gözünüz de dönmüştür. Ekmekte tek bir boş yer bırakmayana kadar sürersiniz.
Sonra bir tane de hemen yanına yedek yaparsınız. Bilirsiniz önceki tecrübelerinizden bir tane asla yeterli değildir.
Kaşığı daldırarak yemek mi dediniz?
O da güzeldir ama ben hala ekmeğe sürerek yerim evet hala öyledir.
Kaç yaşına geldik ama öyledir işte.

Böylece sığ bir konuyu ve hatta gündemden de pek bir kopuk şekilde işlemiş olduk.
Herkese güzel bir pazar günü dilerim.